Μόλις έκλεισε τα 6. Την αγαπώ και τη λατρεύω. Είναι η μικρή μου ανιψιά. Ο δικός μου τρόπος να γίνομαι παιδί και να παίζουμε με τις κούκλες της. Πολλές οι κούκλες της. Και διαφορετικές. Το παιδί μας μεγαλώνει θεωρώντας φυσικά πολλά πράγματα που εμείς θεωρούσαμε “περίεργα”.
Οι Barbie της σε παράταξη. Γεμάτο το δωμάτιο. Ξεκινήσαμε να θέλει να είναι η μαμά. Μικρή ακόμα. Και ήθελε όταν μεγαλώσει να προσέχει μωρά. Μερικά χρόνια αργότερα ήμασταν πριγκίπισσες. Τώρα πηγαίνει σχολείο, έχει φίλες, έχει κι άλλα εξωτερικά ερεθίσματα και αποφάσισε να γίνει ζωγράφος.
Οι Barbie της οδηγούν βέσπα (δική μου προσθήκη αυτή), έχουν πολλά ρούχα και παπούτσια, πιλοτάρουν, έχουν καριέρες, διασκεδάζουν. Αγάπησε ιδιαίτερα τη μελισσοκόμο, γιατί αγαπάει τα ζωάκια, αλλά το όνειρό της δεν άλλαξε. Επιμένει. Θα γίνει ζωγράφος. Άλλωστε μπορεί να γίνει ότι θέλει. Έτσι δεν λέει η Barbie; Έτσι. Έτσι με αποστόμωσε.
Έρχεται σπίτι κάποιο Σαββατοκύριακο του μήνα, αδειάζει τη βαλιτσούλα της με τις κούκλες της και ξεκινάμε τους διαλόγους. Είναι δυναμική. Εξελίσσεται σε κορίτσι με έντονη προσωπικότητα. Είναι έξυπνη η κουκλίτσα μου. Η Barbie της ξέρει να κάνει το δικό της. Με επιχειρήματα, με τρόπο. Και ναι, είναι ζωγράφος. Επιμένει. Τα πινέλα τη γοητεύουν.
Ξέρει όλα τα επαγγέλματα πια. Ξέρει ότι η τελευταία Barbie είναι επιστήμονας, ξέρει ότι δουλεύει στη Nasa. Αλλά εκείνη επιμένει στα πινέλα της και στα χρώματά της. Αυτό είναι το όνειρό της. Οι πλανήτες δεν την αφορούν. Παρά μόνο όταν θέλει να μου πει “σ’ αγαπώ”. Δεν με αγαπάει μέχρι τον ουρανό, λέει. Με αγαπάει περισσότερο. Μέχρι αυτήν τη φράουλα στον πλανήτη Δία, μου είπε. Κόπηκα. Και της είχα μια έκπληξη. Την πήγα σε μια φίλη ζωγράφο. Τρελάθηκε. Εντυπωσιάστηκε. Η ευτυχία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της.
Έχει περάσει καιρός από τότε. Και επιμένει. Θα δείξει…
Για την ώρα κυνηγάει μέλισσες με τη μελισσοκόμο της, πετάει σε ξένες χώρες με την πιλότο της και εκτιμάει τους επιστήμονες. Είναι εντυπωσιακό. Της πιάνω την κουβέντα για τα όνειρα, τις επιθυμίες. Προσπαθώ να τη “διδάξω” αυτοπεποίθηση, να της μεταφέρω το μήνυμα ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει σε αυτή τη ζωή και μου απαντάει με φαινομενική απάθεια: το ξέρω! Για τη δική της γενιά αυτά είναι αυτονόητα. Γιατί κάνω έτσι; Πφφφ…
Μεγάλωσε με Barbie, darling. Πέρασε στο γονίδιο. Τι να λέμε τώρα στα έξι της; Τώρα την απασχολεί η καριέρα της στη ζωγραφική. Το κολυμβητήριό της, τα μυστικά που έχει με την κολλητή της και τα ρούχα που θα φορέσει. Φυσικά και το ξέρει ότι μπορεί να γίνει ό,τι ονειρεύεται. Δεν είναι καν θέμα συζήτησης αυτό. Είναι αυτονόητο. Τώρα την απασχολεί να δηλώνει με στόμφο ότι θα γίνει ζωγράφος και να ξινίζει τη μούρη της όταν τη ρωτάμε πως πέρασε στον ιππόδρομο που πήγε να δει τα άλογα. “Βαρέθηκα. Ήταν βαρετά. Έλα, θα παίξουμε με τις κούκλες μας, Ξένια;”
Φυσικά!
